APEL DZIECKA DO RODZICA

• Nie psuj mnie dając mi wszystko, czego zapragnę. Niektórymi prośbami wystawiam Cię jedynie na próbę. Dobrze wiem, że nie muszę mieć wszystkiego, czego się domagam.
• Nie obawiaj się czasem wobec mnie postępować stanowczo i zdecydowanie. Tego potrzebuję, bo to daje mi poczucie bezpieczeństwa.
• Nie pozwól mi ukształtować złych nawyków. Tylko Ty możesz pomóc mi je teraz zwalczyć.
• Nie rób ze mnie większego dziecka niż jestem. To sprawia, że postępuję głupio, aby wydać się dużym.
• Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej skutkuje, gdy rozmawiamy w cztery oczy, spokojnie i dyskretnie.
• Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami mojego złego zachowania. Potrzebne mi są równie bolesne i nieprzyjemne doświadczenia.
• Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię, że Cię nienawidzę. To nie Ty jesteś moim wrogiem, lecz Twoja władza nade mną.
• Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i tracę wtedy całą wiarę w Ciebie.
• Nie przejmuj się tak bardzo moimi małymi dolegliwościami.Czasami, to jedyny sposób, by zwrócić na siebie Twoją uwagę.
• Nie zrzędź. W przeciwnym razie musze się przed Tobą bronić i robie się głuchy.
• Nie dawaj mi pochopnych obietnic bez pokrycia. Czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich potem nie dotrzymujesz.
• Nie zapominaj, że zawsze za wszelką cenę staram się wyrazić, co czuję. Dlatego niekiedy popełniam błędy.
• Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. To mnie krępuje, a strach zmusza mnie do kłamstwa.
• Nie rób tak, abym swoje pomyłki uznał za grzechy. To zagraża memu poczuciu wartości.
• Nie zmieniaj zasad postępowania ze względu na układy. To wywołuje we mnie zamęt i utratę wiary w siebie.
• Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami. W przeciwnym wypadku przestanę Cię pytać o cokolwiek, a odpowiedzi poszukam gdzie indziej.
• Nie mów mi, że mój strach i obawy są głupie czy bezpodstawne. One po prostu są. Realnie je przeżywam.
• Nigdy nie sugeruj, że tylko Ty jesteś doskonały i nieomylny.Przeżywam szok, gdy widzę, że taki nie jesteś.
• Nie okazuj wobec mnie agresji słownej i fizycznej. Pamiętaj , że ja uczę się od Ciebie!
• Nie myśl, że przepraszając mnie tracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością.
• Nie zapominaj, że lubię eksperymentować. Nie zabraniaj mi tego. Eksperymentowanie pozwala mi się rozwijać.
• Nie zapominaj, że rosnę szybko. Zapewne trudno Ci dotrzymać mi kroku, ale proszę Cię, postaraj się!
• Nie bój się miłości. NIGDY !

JAK OPANOWAĆ TRUDNE ZACHOWANIA DZIECI?

• Nie bądź nieustannie niezadowolony. Kiedy dziecko zachowuje się niewłaściwie, okaż dezaprobatę, wyjaśnij, dlaczego zachowanie jest nie do przyjęcia i jak powinno wyglądać zachowanie właściwe.

• Jeśli dziecko nie zachowało się zgodnie z Twoimi wskazówkami, postaraj się znaleźć coś pozytywnego w tym, co zrobiło.

• Zawsze staraj się, aby zakończyć rozmowy o rudnych zachowaniach na pozytywnej nucie, żeby dziecko zrozumiało, że nie będziesz wiecznie niezadowolony i że lubisz dziecko i zależy Ci na nim.

• Dla niektórych dzieci bardzo skuteczne są wykresy, dzienniczki i umowy. Wszystkie te metody można zaadaptować niezależnie od wieku. Nawet z przedszkolakami można zawierać umowy.

• Przemyśl, dlaczego określone zachowanie jest dla Ciebie tak trudne do zniesienia. Czy jest to osobista reakcja, czy inni nie zwracaliby na to zachowanie uwagi? Jeśli tak jest, umów się z sobą samym, że nie będziesz zwracać uwagi na to zachowanie i przypominaj sobie o tym za każdym razem.

• Jeśli nie jesteś w stanie ignorować tego zachowania, postaraj się zmienić Twoją reakcję. Może w ten sposób uda się zmienić wzorzec.

• Nie traktuj złego zachowania, jako wymierzonego przeciwko Tobie.

• Zastanów się, jakie mogą być przyczyny tego zachowania. Czy potrafisz rozpoznać, co prowadzi do tego zachowania i w odpowiednim czasie zareagować?

• Kiedy czujesz, że dziecko próbuje wywołać kłótnię, spróbuj aktywnego słuchania. Nie blokuj dalszej dyskusji, ale skoncentruj się na treści przekazu, powtarzaj refleksyjnie, to, co mówi dziecko, aby wczuć się i zrozumieć, o co mu chodzi. Lepiej spokojnie dyskutować, niż się kłócić.

ROLA INTERNETU W ŻYCIU DZIECI I MŁODZIEŻY

Współczesne powszechne zainteresowanie technologią komputerową sprawiło, że takie narzędzie jak internet jest z powodzeniem wykorzystywane obecnie zarówno przez dorosłych jak i przez dzieci i młodzież.

            Internet jest nowoczesnym nośnikem informacji, wiedzy o świecie, pozwala porozumiewać się, uczyć i bawić. Nauka przy wykorzystaniu możliwości, jakie dają media elektroniczne podnosi efektywność procesu kształcenia. Dlatego niezmiernie istotne jest uświadomienie młodemu człowiekowi, że istnieje potrzeba nabycia umiejętności poruszania się w wirtualnym świecie oraz prawidłowego wykorzystywanie informacji w tym świecie znalezionych. Ważne jest, aby młodzi użytkownicy internetu posiadali odpowiednią i wyczerpująca wiedzę z zakresu edukacji medialnej. Już najmłodsze dzieci mogą znaleźć dla siebie interesujace strony z puzzlami, grami i zabawami edukacujnymi, które są pomocne w nauce czytania, pisania oraz przyswajaniu podstawowych zasad matematyki. Młodzież również bardzo często wspiera się w swojej edukacji internetem korzystając z portali i serwisów informacyjnych, edukacyjnych, czasopism w postaci elektronicznej a także słowników czy encyklopedii.

            Niestety, ostatnio coraz częściej mówimy również o róznych zagrożeniach związanych z nieumiejętnym korzystaniem z internetu, słyszymy nawet o uzależnieniach od sieci. Komputer bowiem służy dzieciom nie tylko do nauki, mnóstwo czasu spędzają korzystając z bogatej oferty gier komputerowych oraz nawiązując relacje drogą wirtualną. Znajomosci zawierane droga internetową są zazwyczaj bardzo płytkie, nietrwałe a nawet niebezpieczne. Nie mamy wiedzy na temat, kto znajduje się po drugiej stronie łącza, nie możemy sprawdzic czy wiek i personalia, które osoba podaje są prawdziwe. W ten sposób działają wszystkie szajki pedofilskie a dzieci myśląc, że rozmawiaja z rówieśnikiem wikłają się w niebezpieczne relacje.

Jeżeli stracimy poczucie kontroli nad tym ile czasu nasze dziecko korzysta z internetu oraz jakie treści są przedmiotem jego zainteresowania mogą zacząć się problemy szkolne i wychowawcze.

ZASADY DOBREJ KOMUNIKACJI W RODZINIE

    Wiek nastoletni to okres intensywnego wzrostu i przemian w organizmie. Hormony „buzują”, wpływając na zmienność nastrojów i większą drażliwość. Poza tym dorastające dziecko chciałoby mieć więcej wolności i zaufania. Chce, abyśmy poważnie je traktowali,       a tymczasem my, jako rodzice, coraz więcej od niego wymagamy, stosujemy coraz więcej zakazów i obciążamy je nowymi obowiązkami. Dlatego rodzi się bunt i będzie on przybierał na sile, jeśli nie okażemy dziecku więcej zrozumienia. Nastoletnie dziecko czuje swoją odrębność i chce ją zaznaczyć. Zaczyna od tego, co najłatwiejsze, demonstruje to odmiennym ubiorem, fryzurą na irokeza, kolczykiem w nosie, tatuażem, a także mrocznym wystrojem swojego pokoju itp. Wszystko, to ma podkreślić jego indywidualność, zakomunikować oddzielenie się od rodziców i to, że dorasta i chce być traktowany jak dorosły. Wyglądem         i swoim zachowaniem nastolatek krzyczy: „Hej, staję się dorosły, mam swoje zdanie, swoje potrzeby i problemy. W moim życiu dzieje się tak wiele, trudno mi sobie z tym wszystkim poradzić…”. Podstawą dążącą do dobrej komunikacji między rodzicem a dzieckiem, nastolatkiem jest zaspokojone wszystkich potrzeb dziecka, w szczególności:

• potrzeby miłości – trzeba okazywać dziecku swoje uczucia, mówić o nich głośno, pokazywać, że jest najważniejsze. W domu powinny panować prawidłowe relacje między członkami rodziny, a zwłaszcza między mężem/żoną, aby dziecko czuło tą miłość i bliskość rodzicielską,
• potrzeby bezpieczeństwa – dziecko w rodzinie musi czuć się całkowicie bezpiecznie. Poczucie bezpieczeństwa zmniejsza ryzyko, że w chwili wystąpienia u dziecka sytuacji zagrożenia ucieknie w świat pełen pokus, a tym samym zwiększa prawdopodobieństwo, że w sytuacji lękowej zwróci się o pomoc właśnie do rodziców, gdyż tam czuje się bezpiecznie i może liczyć na pomoc i wsparcie,
• potrzeby akceptacji – dziecko musi wiedzieć, że bez względu na to, co zrobi lub powie nie zostanie odrzucone ani potępione. Oczywiście kara jest ważna w procesie wychowania podobnie jak nagroda, za dobre nagradzamy a za złe karzemy. Dziecko powinno wiedzieć, co jest złe i to nam, jako rodzicom się nie podoba i kiedy należy zmienić swoje postępowanie. Bez względu na wszystko dziecko powinno czuć się akceptowane i kochane,

Rady, które pomogą w rozmowie z Twoim dzieckiem

           
Jeśli chcesz dotrzeć do nastolatka, powinno się przestrzegać pewnych reguł:

• Nie wydawaj rozkazów, ale poproś lub zaproponuj wybór,
• Nie atakuj, a pokaż swoje uczucia,
• Nie obwiniaj dziecka za wszystko, tylko opisz ten konkretny stan rzeczy lub tę zastaną sytuację,
• Unikaj kazań,
• Staraj się mówić krótko i konkretnie,
• Nie „przesłuchuj”, zadając za dużo pytań, i zawsze cierpliwie słuchaj odpowiedzi,
• Nie krytykuj, a przedstawiaj swoje oczekiwania.

Pamiętaj o argumentach:

• Nie zrzędź, tylko częściej chwal nastolatka, nawet za drobiazgi,
• Nie zwracaj się jak do malucha, ale traktuj jak partnera i poproś go nawet o pomoc
  czy radę,
• Nie podnoś głosu, tylko pozwól synowi czy córce przedstawić swój punkt widzenia.

        
Nie używaj sformułowań:

• Kiedy byliśmy w twoim wieku…- Kiedy mieliśmy tyle lat co ty, to…
• Jesteś taki sam, jak twój ojciec… (do syna)
• Nic nie umiesz, jak twoja matka… (do córki)
• Dopóki mieszkasz w MOIM domu, masz robić, co ci każę…
• Masz tak zrobić, bo ja tak mówię…
• Inni mają lepsze stopnie, a ty co?
• Nie, bo nie, i już!
• To ja się tak dla ciebie poświęcam, a ty co?
• Zabraniam ci i koniec!

           
Nie wydawaj wyroków:

• Wiedzieliśmy, że ci się nie uda…
• Nie mamy ochoty ci tego wyjaśniać, bo i tak nie zrozumiesz…
• Nigdy się tego nie nauczysz…
• Z tobą wcale nie można się dogadać…
• I tak nic do ciebie nie trafia…
• Nie obchodzi mnie, co zrobisz…
• Rób, co chcesz, i tak będzie źle…- Stale się za ciebie wstydzę…

Pamiętaj!

• Nie bagatelizuj i nie ośmieszaj gustu nastolatka, jego nowej sympatii, sposobu załatwienia jakiejś sprawy
• Nie wydawaj bezwzględnych zakazów i nakazów
• Unikaj nadopiekuńczości
• Wsłuchaj się w dziecka potrzeby, pozwól mu mieć własne zainteresowania i pasje
• Nie zgadzaj się, by nastolatek tobą manipulował. Zwykle rodzice sami potrafią
  odróżnić typowe zachowanie związane z wiekiem dojrzewania od poważnych zaburzeń.

           
Sygnałami, że z pociechą dzieje się coś niedobrego i trzeba szukać pomocy u specjalistów, mogą być:

• Regularnie pojawiające się, nieakceptowane społecznie zachowania, np. nastolatek nie wraca do domu na noc, nadużywa alkoholu, wagaruje, wychodzi, nie mówiąc dokąd.
• Całkowita zmiana kręgu znajomych. Nie znacie kolegów nastolatka, nic o nich nie wiecie, a dziecko unika rozmów na ten temat, albo dotrze do was informacja, że pociecha związała się z grupą przestępczą.
• Brak jakichkolwiek zainteresowań, narastająca wrogość dziecka wobec rodziców bądź też pogłębiająca się apatia, a nawet auto-agresja (dziecko samo zadaje sobie ból fizyczny).

Nasze dzieci są indywidualnościami. Istnieją jednak zasady, o których warto pamiętać podczas rozmowy: